Projekty

 

Konkursowy projekt i jego najważniejsze elementy:

PARK – sąsiedztwo i połączenie z budynkiem,
BRYŁA – charakterystyczna forma współgra z historycznym budynkiem,
FUNKCJONALNOŚĆ – racjonalna i logiczna rozbudowa,
SALA KONCERTOWA – unikalna akustyka i zapamiętywalna forma,

PARK – przenikanie przestrzeni
Front budynku koncentruje uwagę na głównym wejściu. Tutaj całe założenie łączy się z miastem. Wzdłuż ulicy szerokie przedpole z wygodnym podjazdem i projektowaną fontanną pretenduje do rangi placu. Pod nim zaplanowano wygodny parking. Tym, co czyni to miejsce wyjątkowym jest sąsiadujący rozległy park.
Wchodząc do wnętrza gmachu  pod obszerny podcień, przechodzimy przez uwolniony, otwarty parter istniejącego budynku znajdując się we właściwym foyer. Przestrzeń ta staje się wielofunkcyjnym, zadaszonym i ogólnodostępnym placem. Podłoga przybiera formę miękkiej fałdy powtarzając kształt podbrzusza sali koncertowej nadając przejściu cech krajobrazowych. Granica między zewnętrzem i wnętrzem nie jest oczywista.  Amfiteatr, labirynt, akweny wodne, nowe ścieżki, ławki i drzewa tworzą sprzyjającą atmosferę miejsca  i zachęcają do spędzania tam czasu.

BRYŁA – altana w krajobrazie
Nowa architektura wchodzi w dialog z przeszłością. Wzmocnia dotychczasowy porządek i nadaje całości nową hierarchię.
Kompozycja rozbudowy przybrała formę zapraszającej zapowiedzi. Gzyms nad parterem tworzy głęboki podcień, czym podkreśla nowe wejście do filharmonii. Horyzontalna linia staje się krawędzią tarasów, zadaszeniem wejść, gazonem na pnącza, podkreśleniem otwartego charakteru  foyer. Gzyms staje się  funkcjonalnym i symbolicznym motywem  podkreślającym połączenie „nowego” ze „starym”. Ponad dachami istniejącego budynku na osi nowego wejścia wyłania się  korpus sali koncertowej. 
Materiałem użytym na elewacjach jest blacha pokryta stopem miedzi i brązu. Swą fakturą i kolorystyką buduje skojarzenia z przemysłową, lokalną architekturą pieców i instalacji hutniczych. Nowa część dzięki ażurowym trejażom i siatkom, zastosowaniem dużych przeszkleń oraz wiszącym ogrodom staje się częścią zielonego krajobrazu, czymś w rodzaju oranżerii czy parkowej altany.

FUNKCJONALNOŚĆ – intuicyjność przestrzeni
Przestrzeń dzieli się na strefy muzyków i publiczności,  zgodnie ze specyfiką „muzycznego” budynku. Całe założenie wraz z otoczeniem zostało zaprojektowane w taki sposób, aby drogi publiczności i artystów się nie krzyżowały, a jednocześnie, żeby zorganizowana przestrzeń sprzyjała spotkaniom w miejscach publicznych.
Dwie dodane przestrzenie: ogólnodostępne foyer i główna sala koncertowa tworzą konieczne dopełnienie ingerując w istniejącą strukturę. Przebudowa centralnej części założenia pomiędzy skrzydłami istniejącego budynku pozwoliła zintegrować i uporządkować wewnętrzne podziały.
Publiczność
Na poziomie terenu melomani korzystają z wygodnych wejść zarówno od strony miasta jak i parku. Ogólnodostępne foyer, zapewnia wszystkie podstawowe i uzupełniające funkcje. Paradnymi schodami oraz wygodnymi windami można dostać się na wszystkie poziomy foyer i sali koncertowej. Najwyższy poziom stanowi taras widokowy.
Muzycy
Świat muzyków zorganizowano na dwóch kondygnacjach wzdłuż osi poprzecznej. Życie orkiestry koncentruje się wokół estrady. Dlatego na jednym poziomie umieszczono salę prób orkiestry oraz obie estrady: sali koncertowej i sali kameralnej. Wspólne przebywanie muzyków przed i po koncercie umożliwia wygodny backstage uzupełniony przestronnym tarasem z zielenią.

SALA KONCERTOWA – wspólne przeżywanie muzyki
Wielka Sala Koncertowa stanowi najważniejsze i najbardziej charakterystyczne wnętrze całego założenia. Dlatego oprócz wszelkich atutów funkcjonalnych nadano jej rzeźbiarską, rozpoznawalną formę. Wnętrze wokół estrady kształtuje zawieszona nad widownią akustyczna struktura. Swoją formą przypomina otwierające się do lotu skrzydła.  Dla koncepcji przyjęto rozwiązanie typu „compact shoe box”.  Nowatorskim, jednak już sprawdzonym rozwiązaniem są otwarte przestrzenie wewnątrz sali za balkonami oraz „kołnierze” tworzące wysokie balustrady za ostatnimi rzędami. Widownię dla 1230 melomanów rozmieszczono w sektorach wokół estrady.  Estrada umożliwia dowolne kształtowanie jej układu z dostosowaniem do specyfiki koncertu. Unikalny charakter wnętrza podkreśla dostęp światła dziennego uzyskany dzięki świetlikowi dachowemu.
Sala Kameralna wykorzystuje potencjał istniejącego budynku. Z uwagi na wartościową architekturę historycznego wnętrza zdecydowano się na wyposażenie sali w wolno stojące elementy tworzące właściwą funkcjonalność z widownią, estradą i koniecznymi ustrojami akustycznymi. Widownię na 420 miejsc zapewniają ruchome podesty z fotelami, które można schować w strefie pod tylnym balkonem. Możliwy jest również demontaż estrady zapewniając tym samym równy poziom podłogi. Motywem zastosowanym we wnętrzu jest ażurowa ściana z drewnianych listew pełniących potrójną rolę: nadaje wnętrzu unikalny charakter, zapewnia odpowiednie odbicia i rozproszenie dźwięku oraz pozostawia otwartą, aktywną przestrzeń akustyczną za osłoną.